26 d’octubre 2010

Dies per...


Feia molts dies que la tenia al cap, que la volia penjar, de fet, feia molt temps que la portava cantant. I m'ha vingut ara al cap, i pam. Aquí està. És bonica i trista alhora, però m'agrada molt.

Entre el cielo y el suelo hay algo
con tendencia a quedarse calvo
de tanto recordar.
Y ese algo que soy yo mismo
es un cuadro de bifrontismo
que sólo da una faz.
La cara vista es un anuncio de signal,
la cara oculta es la resulta
de mi idea genial de echarte,
me cuesta tanto olvidarte
me cuesta tanto..

Olvidarte me cuesta tanto
olvidar quince mil encantos es
mucha sensatez.
Y no sé si seré sensato
lo que sé es que me cuesta un rato
hacer las cosas sin querer.
Y aunque fui yo quien decidió
que ya no más,
y no me cansé de jurarte
que no habrá segunda parte
me cuesta tanto olvidarte
me cuesta tanto olvidarte
me cuesta tanto...

[Mecano, me cuesta tanto olvidarte]

pd: quin bon lipdub per la independència!
pd: Si tu busques el teu lloc, el teu lloc et troba a tu, tard o d'hora, n'estic segura.

Cap comentari:

Publica un comentari a l'entrada